Το Έχω δικαίωμα να πω μια ιστορία; είναι ένα βιβλίο για τα παιδιά αναγνώστες που αγαπούν την περιπέτεια και δεν ξέρουν πώς να βγουν από αυτήν!
Τα παιδιά που θα διαβάσουν τη Σύμβαση (απλοποιημένη μέσα στο βιβλίο) θα μπορούν να αντιτάξουν έναν ορθό λόγο στους ενήλικους εκείνους που είτε τα παραγκωνίζουν είτε τα παραβιάζουν. Ωστόσο το βιβλίο στέκεται αρκετά στο λεπτό εκείνο όριο όπου η δύναμη της γνώσης γίνεται αλαζονεία. Στέκεται στις συγκρούσεις των ηρώων μεταξύ τους και στη διαχείρισή τους. Προβάλλει την αξία της γλώσσας και της ακριβούς χρήσης των λέξεων, που άλλοτε προδίδουν πώς αισθανόμαστε κι άλλοτε αποτελούν εργαλεία για να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε τελικά αποδεκτοί μέσα στην ομάδα. Κι όχι με το ζόρι, αγαπητοί, επειδή έτσι είναι το σωστό.
Ο κώδικας που αναπτύσσουν τα παιδιά μεταξύ τους καθώς γνωρίζονται, θα έπρεπε να αποτελεί ξεχωριστό μάθημα στο σχολικό πρόγραμμα και μια εισαγωγή σε ένα υπέροχο ταξίδι διαρκούς γνωριμίας και αυτογνωσίας μέσα στη ομάδα, μέσα στην τάξη.
Στη σύγχρονη διδακτική πράξη υπάρχει μεγάλη ανάγκη να δώσουμε την προσοχή μας λιγότερο στο αν βγήκε η ύλη της Φυσικής ή στο ποιος μαθητής δεν έχει αρκετά μαθηματικό μυαλό, εκφράζοντας άλλοτε απροκάλυπτα κι άλλοτε συγκεκαλυμμένα τα πραγματικά αισθήματα ανωτερότητάς μας και μη αποδοχής του διαφορετικού.
Φυσικά για τους δασκάλους που για πολλά χρόνια είχαν τέτοια σχέση, «κατηγοριοποιητική» με τους μαθητές τους, είναι δύσκολο να μετακινηθούν από την εγκεφαλική στη συναισθηματική χώρα μέσα τους.
Ωστόσο, οι νέοι δάσκαλοι χρειάζεται να συναντιούνται πρώτα με τον μεγάλο εαυτό τους και να «δουλεύουν» μέσα στην ομάδα με τους συναδέλφους τους, πριν πάνε να συναντήσουν τις ψυχές των μαθητών μέσα στην τάξη.
Κι αυτό όχι με την ουτοπική προσδοκία της αυτόματης αποδοχής του «δύσκολου» παιδιού, για παράδειγμα. Τουναντίον! Με την προσδοκία της παραδοχής τού πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούμε ένα διαφορετικό παιδί απ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει, αντέχουμε ή περιμέναμε.
Τέλος, παρόλο που το βιβλίο φαίνεται να αφορά και δασκάλους, γονείς και ενηλίκους όλων των ηλικιών και ενδιαφερόντων, θέλει να δώσει έμφαση στην αυτονομία της παιδικής ηλικίας. Κυρίως όμως είναι γραμμένο να οδηγήσει τα παιδιά σε μια πιο στέρεη και ταυτόχρονα φωτεινή αντίληψη των πραγμάτων. Έτσι, οι μικροί ήρωες, γίνονται παράδειγμα προς μίμηση και στους ενήλικους αναγνώστες, καθώς στέκονται θαρραλέα στη δυσκολία και την αμηχανία της στιγμής. Δεν την προσπερνούν, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε οι ενήλικοι, μένουν, την αισθάνονται, την καταλαβαίνουν και τέλος την καταγράφουν. Μπορεί η ιστορία να είναι καθημερινή, αλλά οι διέξοδοι που προτείνουν τα παιδιά έχουν μια ασυνήθιστη αλλά όχι ακατόρθωτη τροπή. Έχουν άραγε τα παιδιά Δικαίωμα να πουν μια τέτοια ιστορία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου